Final Countdown

Het is ongelovelijk, nog 2 nachtjes slapen en ik lig weer in mijn eigen bedje in Abcoude. In mijn oude vertrouwde kamertje, waar ik de badkamer en keuken alleen hoef te delen met papa,mama en Jesse.

Afgelopen week was enorm druk, ik schreef 7.000 woorden aan essays, maakte 1 examen, deed een interview en schreef 2.000 woorden aan artikelen. Ik heb bijna al mijn vakken afgerond. Radio 2 rondde ik vorige week al af. Afgelopen maandag maakte ik het laatste examen voor Marketing & PR in the Media en vandaag leverde ik eindelijk mijn 2e essay in voor Marketing Communications. Ik heb volgens mij wel 30 uur aan dat essay gezeten, dus ik was heel blij toen ik hem vandaag (een week later dan de oorspronkelijke deadline) kon inleveren! Het enige wat ik nog moet inleveren is een portfolio voor Radio 2, maar dat moet uiterlijk voor 13 januari. En ik moet een portfolio van 4.000 woorden voor Magazine Journalism inleveren, eigenlijk is de deadline voor Magazine Journalism pas 10 januari, maar ik had het graag morgen al ingeleverd. Ik inmiddels bijna 3 artikelen geschreven en ge-edit (in totaal al 3.200 woorden), maar je portfolio moet uit minstens 5 artikelen bestaan. Achja ik heb in ieder geval vast wat te doen als ik terug ben!

Naast studeren heb ik de afgelopen week ook veel leuke dingen gedaan! Zaterdag brachten we met een groep een bezoek aan de chocoladefabriek oftewel Cadbury World in Birmingham. Het was 2,5 uur heen en 2,5 terug met de bus, maar het was het waard! Erg leuk en lekker om te zien hoe chocolade word gemaakt. Zaterdagavond trad Michele op in een bar in Lark Lane. Ze treed elke maandag en dinsdag op, maar dat is meestal voor 10 minuten en nu had ze een halfuur de tijd. Ze schrijft al haar liedjes zelf, ze heeft zich zelf gitaar leren spelen en ze zingt echt heel mooi! (ik heb haar vandaag ook geinterviewd voor 1 van mijn artikelen).

Zondag hadden we een soort afscheidskerstdiner georganiseerd in de Trinity room. Iedereen maakte wat te eten en bracht dit naar de Trinity room, samen met Elin en Florien maakte ik pasta salade. Dinsdag was er een officieel kerstdiner op de univeriteit, iedereen zag er erg mooi uit en de zaal was mooi versierd. Het feit dat veel mensen de volgende dag last hadden van hun buik verklaard de kwaliteit van het eten.

Verder heb ik iets te veel geld uit gegeven aan cadeautjes, ik heb denk ik voor 4 kilo aan souveniers en cadeautjes gekocht en ik had nog veel meer kunnen kopen. Ik heb ook geprobeerd in te pakken, maar daar werd ik eigenlijk heel verdrietig van. Ik vind mijn kamer veels te gezellig en tijdens het inpakken besefte ik dat ik toch echt bijna naar huis ga.

Tussendoor heb ik ook nog een bezoek aan de dokter gebracht. Het verbaasd me eigenlijk dat ik daar niet eerder ben beland, want ik ben nogal een stuntelaar. Zondag waren we pastasalade aan het maken, ik had hakken aan en aangezien ik geen actrice uit Desperate Housewife ben (die hooggehakt in de keuken staan) besloot ik mijn schoenen uit te trekken. Ik stond op 1 been, leunde met mijn linkerduim op de bank en verloor mijn evenwicht en toen hoorde ik een 'krghh'. Ik voelde dat er iets niet goed ging met mijn duim, maar hij stond nog recht, niets aan de hand (of eigenlijk niets aan de duim) dacht ik. Paar seconde later zag ik zwarte vlekken voor mijn ogen, mijn oren gingen suizen en ik werd duizelig. Na een kwartiertje ging het wel weer en mijn duim leek oke. Toen ik s'avonds in bed lag begon het enorm veel pijn te doen en het werd langzaam blauw, ik heb 4 uur wakker gelegen en kreeg toen het waanidee dat mijn duim misschien wel gebroken was. Maandagochtend kon ik mijn duim amper nog bewegen en het deed enorm veel pijn als ik kracht moest zetten. Na mijn tentamen besloot ik naar het inloopuur van het Medical & Sexual Health Center in Liverpool te gaan. Elin en Peggy waren zo lief om met me mee te gaan. Ik had een beetje het gevoel alsof ik in een foute film was beland. In de wachtkamer zaten aardig wat jonge meisjes die volgens mij voor de Sexual Health care kwamen, er zat een man te slapen in een stoel en het rook onaangenaam. Toen ik kamer van de dokter in liep kreeg ik als eerst te horen: "Wait, to make sure, you're not 12 years old, right?" De receptioniste had waarschijnlijk verstaan dat ik in 1999 was geboren, achja ik zie er kennelijk erg jong uit. Vervolgens keken er 2 verpleegster naar mijn duim, hij was (natuurlijk) niet gebroken, ze hadden het de hele tijd over 'licorements', ik kende dat woord niet het enige wat ik er van kon bedenken was dropjes (as in licorice). Er was iets met mijn dropjes oftewel 'licorements' en het zou 6 weken kunnen duren voor dat het over was. Ik dacht dat hij dus gekneusd was. Ze tapede mijn duim in en vervolgens kon ik hem niet meer bewegen, Elin, Peggy en ik hebben er vervolgens heel hard om gelachen want mijn duim leek op de het 'Like-duimpje'van Facebook. Thuis kwam ik er achter dat ze met 'licorement' 'ligament' bedoelden en dat zijn of je gewrichten of de band om je gewrichten. Mijn duim is nog steeds blauw en het doet nog steeds best veel pijn,vooral s'avonds als ik veel heb getypd en geshopt voel ik het in mijn hele arm. Dus ik ga als ik thuis ben maar even naar de dokter.

Afgelopen dagen wilde we eigenlijk nog uit gaan, maar iedereen was zo moe dat we steeds besloten om gewoon gezellig met zijn allen in de Trinity room bij elkaar te zijn, zodat je ook echt met elkaar kan praten. Alex, Julie en Juan vertrekken morgenochtend al en die hebben na het zo lang mogelijk uit te stellen gedag gezegd.

Ik heb de afgelopen dagen een beetje een gemixt gevoel, het is hetzelfde gevoel dat ik krijg als ik het liedje 'Final Countdown' hoor. Dat liedje word vaak op foute momenten gedraait en ik krijg er een beetje een verdrietig gevoel van, aan de andere kant vind ik het stiekem ook best een leuk nummer. Ik heb aan de ene kant zin om naar huis te gaan en iedereen weer te zien, aan de andere kant zou ik hier ook best graag nog langer willen blijven.

De afgelopen maanden ben ik er achter gekomen dat ik heel dankbaar mag zijn voor de leuke vrienden en de lieve familie die ik thuis heb!! Ik heb hier intussen ook heel veel leuke, lieve, inspirerende (oke nu begin ik wel heel zweverig te klinken, sorry) mensen ontmoet die ik best zal gaan missen. Daarnaast zijn de mensen in Liverpool ook enorm vriendelijk en een van de dingen die ik hier heb ondervonden is 'You'll never walk alone'.

Ik heb het gevoel dat ik nog lang niet alles heb gezien wat ik wilde zien. Michele, Alex, Charlotte, Yoeri, Florien, Jose en Julie blijven hier allemaal voor een jaar.. ik weet nu al wat ik mezelf voor kerst cadeau ga geven.. een ticket naar Liverpool!