Me, myself and I

Ik ben een denker, mijn hersens draaien vaak overuren en ik denk over alles na. Zo kan ik gerust 5 minuten lang nadenken of ik cherrytomaten zou kopen of toch trostomaten (gister gebeurd). Naast tomaten denk ik ook veel na over mezelf en over wat ik wil in het leven. Ik ben ook een enorme dromer, in mijn hoofd heb ik de grootste plannen en weet ik nu al hoe mijn bruiloft eruit zal zien en in wat voor huis ik later zou wonen.
Door mijn exchange in Liverpool ben ik nog meer na gaan denken over alles. In Nederland neem je heel veel dingen voor lief en je doet dingen omdat jij of je omgeving dat van je gewend is. Ik ga naar de universiteit en zolang ik mijn studiepunten maar binnenhaal is alles goed, 'wat ik later wil worden' is voor latere zorg. In Nederland is bijna alles een gewoonte geworden, je hebt een vast plekje in je vriendengroep, je hebt je werk en je hebt vaste plekken waar je uit gaat. (Dit klinkt heel saai, maar dat is het helemaal niet hoor, ik ben heel blij met mijn leven in Nederland).

Nu zit ik maar voor 3 maanden in Engeland (een uurtje vliegen) en dit is natuurlijk niet te vergelijken met 1 jaar studeren in Amerika of Australie, toch denk ik dat het niet uit maakt waar je naar toe gaat. Het is de hele ervaring van alleen naar een ander land gaan en daar een leven opbouwen. In het buitenland ben je ineens op jezelf aangewezen. Ik ben best goed van vertrouwen en heel goedgelovig (of noem het naief) ik vertrouw vaak iedereen. Ik sprak eergister een jongen en die zei dat hij hier niemand 100% vertrouwd omdat hij nooit zeker weet of wij hem naar huis zouden brengen als hij zelf bijvoorbeeld te dronken was. Dat zetten me ineens aan het denken, in Nederland weet ik namelijk dat mijn vrienden me nooit alleen ergens achter zouden laten, ik weet dat me vader me s'nachts zou komen ophalen als ik weer eens een laatste bus heb gemist. In het buitenland leer je elke dag nieuwe mensen kennen, binnen 2 dagen kun je het gevoel hebben dat je iemand al jaren kent en ben je beste vrienden, maar hoe goed ken je degene nu echt?

Tijdens een exchange leer je jezelf enorm kennen. Je bent aangewezen op jezelf en je moet alles alleen doen. Ik denk dat sommige mensen een exchange zien als een kans om helemaal los te gaan, maar dat ze eigenlijk niet hun ware zelf (durven te) zijn. Ik vind het grappig om te zien dat ik hier in Liverpool naar dezelfde soort mensen toe trek als in Nederland. En ik sta ook niet ineens in een minirok op de bar te dansen en ik ga net zoals in Nederland braaf naar al mijn colleges. Ik word ook hier uitgelachen om mijn 'slimme' opmerkingen en ik stress nog steeds om dezelfde dingen als in Nederland. Ik heb hier inmiddels een hele groep leuke mensen ontmoet, waarvan ik ook weet dat zij me snachts ook echt niet alleen ergens achter zullen laten. Maar ik zie ook in dat ik mijn vrienden en familie thuis enorm waardeer en dat ik blij ben dat ze in mijn leven zijn. Juist door dat je even uit je 'comfortzone'(ik haat dit woord, maar ik kon niets beters verzinnen) word gehaald ga je goed nadenken over je 'normale' leven.

Ik hoor van veel mensen dat je door een exchange verandert. Ik vond dat eigenlijk altijd maar een beetje raar, ik bedoel hoe kun je nou veranderen door een paar maanden ergens anders te wonen. Ik denk dat ik als persoon niet echt ben verandert (oke mijn jeugdpuistjes zijn terug), maar mijn manier van denken is wel verandert. Ik denk nog steeds heel veel na over dingen, maar soms moet je ook gewoon dingen doen. Je kunt wel eeuwig blijven nadenken over dingen, maar daar schiet je eigenlijk helemaal niets mee op. Het klinkt cliche, maar sommige dingen kun je beter gewoon doen, lukt het niet dan heb je het tenminste wel geprobeerd. Ook al draagt iemand een pimpelpaarse broek en heeft ze groen haar, praat met degene. Ook al kun je niet zingen, ga een keer naar een karaokebar. Ook al verdwaal je nog in je eigen straat, stap een keer in een bus zonder dat je de eindbestemming weet. Soms moet je dingen gewoon doen, Liverpool sprak me niet aan, Engeland vond ik stom en 3 maanden van huis leek wel oneindig lang. Toch ben ik blij dat ik dit keer niet teveel heb nagedacht en gewoon op exchange ben gegaan. Nu 2 maanden later kan ik alleen maar zeggen dat Liverpool erg leuk is, Engeland is helemaal niet grauw en depressief en 3 maanden is eigenlijk veels te kort.


Het lijkt misschien eng, maar ik kan het iedereen aanraden om een tijdje naar het buitenland te gaan. Het werkt als een soort verfrissingscursus. In Nederland doe je zoveel dingen omdat ze op een bepaalde manier gegroeit zijn, je ouders, familie of vrienden hebben bepaalde verwachtingen en onbewust laat je je daar toch vaak door leiden. Ik woon al mijn hele leven in hetzelfde dorp, tuurlijk ben ik veel in Amsterdam te vinden, maar het is goed om er eens een tijdje tussen uit te gaan. In het buitenland moet je zelf allerlei keuzes maken. Niemand die in het begin op je deur klopt om te vragen of alles goed gaat. Als ik nu terug denk aan hoe zenuwachtig ik vrijdag 23 september was, kan ik er nu alleen maar om lachen.


P.S. Dit was mijn speech, het enige wat ik nu nog wil is worldpeace ;)