Home sweet Home

Mijn reis naar Liverpool vertrok nogal stressvol.. dit had ik deels aan mezelf te danken want waarom moet ik toch altijd zoveel spullen mee sjouwen (ik zal het eerlijk toegeven, ik had zelfs mijn bikini ingepakt, je weet tenslotte nooit waar je terecht komt). Tijdens mijn 3 maanden in Engeland dacht ik dat ik mijn stressvleugels verloren had. Ik reisde naar Dublin met een klein tasje en kwam erachter dat je eigenlijk helemaal niet zoveel spullen nodig hebt. Maar ik zou mezelf niet zijn, als ik Liverpool ook enigzins gestresst verliet.

Vrijdag mijn laatste dag besloot ik er nog enigszins een cultureel dagje van te maken. s'Ochtends moest ik nog naar de universiteit om wat dingen te regelen. Halverwege de middag begon het te sneeuwen en voor ik het wist was heel Liverpool wit, het zag er erg mooi uit, maar ik glibberde vervolgens wel over de straten. Smiddags had ik met Peggy afgesproken om naar de Anglian Cathedral te gaan. Je kunt de toren van de kathedraal bezoeken en dan heb je een heel mooi uitzicht over de hele stad, dit wilde ik al 3 maanden lang doen, maar het kwam er steeds maar niet van. Toen Peggy en ik boven aan de toren stonden, zagen we eerst helemaal niets van een uitzicht, 5 minuten later begonnen de wolken langzamerhand te verdwijnen en zagen we een prachtig wit Liverpool.

Na de kathedraal had ik met Zsofi en Zsofi afgesproken om naar de Walker Art Gallery te gaan. We hadden eigenlijk niet heel veel geduld om hier rond te lopen, omdat we onze spullen ook nog allemaal moesten inpakken en we zouden nog met een hele groep uiteten gaan. Het etentje liep uiteindelijk een beetje in de soep.

Ik had donderdag al een gedeelte van mijn koffer ingepakt. Maar mijn fotolijstjes, foto's en kaarten op het prikbord wilde ik het liefst zo lang mogelijk laten hangen. Maar vrijdagavond heb ik ze er toch echt afgehaald. Ik had heel veel spullen die echt niet in mijn koffer paste (kerstverlichting, borden, glazen, handdoeken, theepot, kerstballetjes, kleerhangers, overgebleven toiletartikelen en mijn beddegoed). Ik had al deze spullen in een tasje gedaan en aan Charlotte gegeven, want die blijft hier een jaar. s'Avonds spraken we weer af in de trinity room met zijn allen. Het was toch een beetje een gekke avond, omdat het voor veel mensen de laatste avond was. Op een gegeven moment ging de trinity room sluiten en stonden we met zijn allen buiten en toen brak toch echt het moment aan om afscheid te nemen van elkaar. Ik was op dat moment erg blij dat ik waterproof mascara droeg.

Na het afscheid vertrok ik naar mijn kamer om de laatste spullen in te pakken. Zaterdagochtend ging om kwart voor 7 mijn eerste wekker, de tweede wekker zou om 10 voor 7 gaan en Anne-Laure was zo lief om zich als 3e wekker aan te bieden en kwam om 7.15 checken of ik me niet had verslapen. Christina en Sara hadden dezelfde vlucht als mij, ze wonen allebei in Amerika maar moesten over stappen in Amsterdam. We zouden om 8.20 de taxi naar het vliegveld nemen. Toen ik om 8.00 mijn koffers naar beneden probeerde te tellen vloog mijn stresslevel omhoog. Ik woon 3 hoog en mijn koffers waren loodzwaar.. dat werd vast bij betalen. Ik dacht er even aan op mijn koffer gewoon naar beneden te gooien, maar gelukkig schoot Zsofi snel te hulp. Toen ik beneden kwam stonden Zsofi, Zsofi, Steffen, Molly, Elodie, Solene en Anne-Laure buiten, ze waren vroeg op gestaan om ons gedag te zeggen, heel erg lief!

Op het vliegveld kwam ik erachter dat mijn koffer 27.6 kilo woog (23 kilo was toegestaan). Ik haalde er 1 mok (wat bezielde me ook alweer om een mok met Kate & William te kopen), 1 vestje, 1 tasje en 2 paraplu's (het zou veel gaan regenen in Engeland) uit en toen woog mijn koffer 25.6, ik keek heel zielig en vertelde dat ik 3 maanden weg was geweest en toen mocht mijn koffer mee. Gevolg was dat ik nog een extra handbagage-item had. Zo liep ik op het vliegtuig rond met 2 truien, 2 sjaal, een koffertje van 20 kilo (die kapot was en niet kon blijven staan), een cameratas, een sporttas en dan nog mijn normale tas. De striemen stonden in mijn handen, ik had spierpijn in mijn armen van het tillen en het zweet stond op mijn voorhoofd!

En om kwart over 1 (halfuurtje vertraging) landde ik weer op de Nederlandse grond. Ik liep heel blij de gate uit en toen stond daar: niemand! Ik dacht nou leuk ik ben 3 maanden weg geweest en ik mag met de trein naar huis. Ik belde mijn moeder en het bleek dat ze op de verkeerde plek stonden. Twee minuten later kwamen papa,mama, Jesse & Imara, oma ans en Adrienne aanlopen!! Ik had oma en Adrienne niet verwacht dus dat was erg leuk om ze ineens op Schiphol te zien!!

Op een of andere manier had ik wel een beetje een gek gevoel en het idee dat er nog iets zou zijn. Toen we onze straat inreden zag ik vlaggetjes hangen in onze tuin en mijn andere oma stond voor de deur, ik dacht nou dat hebben ze toch leuk en lief gedaan! Maar de grote verrassing kwam nog: de keuken stond vol met mensen!! Ik had niets gezien of gehoord en schrok ook een beetje dat iedereen ineens in de keuken stond. Ontzettend lief dat ze al ruim een uur met zijn 12en in de keuken hadden gestaan. Ook al stonk ik naar zweet, was ik onwijs moe er was niets leukers om iedereen weer te zien!! Mama had cupcakes laten maken met de vlag van Engeland, het symbool van Liverpool en 'Welkom thuis Lisa'. Zaterdagavond ging ik supergelukkig naar bed, ik ben blij met alle lieve vrienden en familie die ik in Nederland heb en blij dat ik zoveel leuke en lieve mensen in Engeland heb ontmoet.

Inmiddels ben ik al een paar dagen thuis en het voelt aan de ene kant heel normaal, aan de andere kant heel erg gek. Ik moet wennen aan het feit dat ik niet meer op mezelf woon: 'Lies, ben je rond etenstijd thuis'? maar aan de andere kant is het ook heerlijk om niet meer een heel huishouden te hoeven te runnen. Ik mis wel de gezelligheid van op een campus wonen en de mensen die ik daar heb leren. Gister fietse ik door de Amsterdam Bijlmer en hoorde ik: 'pss.. ey meisje'. Dat is toch heel anders dan dat er een schattig oud dametje zegt: 'bye darling'.

De bruine boterhammen met hagelslag smaken me prima, er is niet lekkerder dan een eigen warme (!) douche, lekker op de bank met papa en mama Nederlandse tv kijken, een gevulde koelkast, de Amsterdamse grachten, mijn eigen grote sportschool, een afwasmachine, bellen met vriendinnen, kwark en yoghurt, Nederlands praten en mijn eigen echte vrienden die dichtbij wonen.. ja ik vind het heerlijk om thuis te zijn. Maar aan de andere kant ben ik ook alweer klaar voor een volgende reis. Nu eerst even werk zoeken, mijn rijbewijs halen, afstuderen, heel veel tijd met mijn vrienden en familie spenderen en sparen! Dan is het in januari 2013 tijd om echt de oceaan over te steken en een wereldreis te maken!

Fijne feestdagen en bedankt voor al jullie leuke reacties!!

'Travelling isn't a reward for working, it's homework for living'

Bye Bye

P.S. Zodra ik weer een baantje heb, weet ik wat ik van mijn eerste salaris ga kopen: een goede rugtas! Een van de dingen die ik heb geleerd, je hebt helemaal niet zoveel spullen nodig om ergens te overleven en als je iets vergeten bent heb je gelijk een mooi excuus om te winkelen! Waar mijn reis ook naar toe mag gaan, volgende keer reis doe ik aan 'light travelling'!